Czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się – na warunkach wynikających z tego przepisu – do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Tak orzekł Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów w uchwale z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt: II UZP 6/13.

Co to oznacza w praktyce?

Zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r. „okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy”.

Powyższy przepis w brzmieniu wskazanym powyżej przestał obowiązywać 1 stycznia 1975 r. Zatem osobie, która pełniła zasadniczą służbę wojskową w okresie od 29 listopada 1967 r. (tj. od daty wejścia w życie przepisu) do 31 grudnia 1974 r. zalicza się ten okres do wcześniejszej emerytury.

Na uwagę zasługuje również Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt: I UK 136/09, w którym Sąd stwierdził, że „jeżeli spełnione zostały przesłanki zaliczenia okresu zasadniczej służby wojskowej, według obowiązujących w okresie tej służby przepisów, do okresu zatrudnienia, to były żołnierz nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji z powodu zmiany przepisów regulujących nabycie prawa do emerytury”.