SN: pismo zawierające uzupełnienie braków formalnych apelacji doręcza Sąd

Categories radca prawny, sąd

Sąd Najwyższy w uchwale w składzie 3 sędziów odpowiedział na pytanie “czy przepis art. 132 § 1[1] k.p.c. dotyczy również wniesienia przez radcę prawnego pisma procesowego zawierającego uzupełnienie braków formalnych apelacji?”

Zdaniem Sądu Najwyższego “przepis art. 132 § 1[1] k.p.c. dotyczy również wniesionego przez pełnomocnika odpisu pisma procesowego zawierającego uzupełnienie braków formalnych apelacji”.

Co to oznacza w praktyce? Pismo zawierające uzupełnienie braków formalnych apelacji wnosi się do Sądu wraz z odpisami dla strony przeciwnej. Czyli schemat działania jest taki sam jak przy wnoszeniu apelacji.

Podstawa prawna: art. 132 § 1[1] k.p.c.

Art. 132. § 1. W toku sprawy adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczają sobie nawzajem bezpośrednio odpisy pism procesowych z załącznikami. Do pisma procesowego wniesionego do sądu dołącza się dowód doręczenia drugiej stronie odpisu albo dowód jego wysłania przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku.

§ 1[1]. Przepis § 1 nie dotyczy wniesienia pozwu wzajemnego, apelacji, skargi kasacyjnej, zażalenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, sprzeciwu od nakazu zapłaty, zarzutów od nakazu zapłaty, wniosku o zabezpieczenie powództwa, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi na orzeczenia referendarza sądowego, które należy złożyć w sądzie z odpisami dla strony przeciwnej.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt III CZP 47/14

Przepisy ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności są niezgodne z konstytucją

Categories sąd

Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r. poz. 83) w zakresie, w jakim przyznaje uprawnienie do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności osobom fizycznym i prawnym, które nie miały tego uprawnienia w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Poniżej treść artykułu 1 ustawy:

Art. 1. 1. Osoby fizyczne i prawne będące w dniu 13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi nieruchomości mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego tych nieruchomości w prawo własności.

1a. Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości mogą wystąpić również osoby fizyczne będące w dniu 13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi nieruchomości, jeżeli użytkowanie wieczyste uzyskały: 1)   w zamian za wywłaszczenie lub przejęcie nieruchomości gruntowej na rzecz Skarbu Państwa na podstawie innych tytułów, przed dniem 5 grudnia 1990 r.; 2)   na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). 1b. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do: 1)   nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste Polskiemu Związkowi Działkowców; 2)   nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste państwowym i samorządowym osobom prawnym, a także spółkom handlowym, w odniesieniu do których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego jest podmiotem dominującym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 185, poz. 1439 oraz z 2010 r. Nr 167, poz. 1129); 3)   nieruchomości, wobec których toczy się postępowanie administracyjne, mające na celu nabycie nieruchomości lub jej części pod inwestycję celu publicznego.

2. Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, o którym mowa w ust. 1, w prawo własności nieruchomości, mogą również wystąpić: 1)   osoby fizyczne i prawne będące właścicielami lokali, których udział w nieruchomości wspólnej obejmuje prawo użytkowania wieczystego; 2)   spółdzielnie mieszkaniowe będące właścicielami budynków mieszkalnych lub garaży.

3. Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości mogą również wystąpić osoby fizyczne i prawne będące następcami prawnymi osób, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz osoby fizyczne i prawne będące następcami prawnymi osób, o których mowa w ust. 2.

4. Przepisy ust. 1a pkt 2 i ust. 2 pkt 1 stosuje się również do osób, które prawo użytkowania wieczystego albo udział w tym prawie uzyskały po dniu 13 października 2005 r.

5. (uchylony).

Więcej znajdziesz tutaj

Uznanie dziecka za granicą – jak to zrobić?

Categories radca prawny, sąd

Okazuje się, że uznanie dziecka za granicą, wbrew powszechnym opiniom nie jest trudne. Zasadniczo wystarczą tylko odpowiednie dokumenty oraz obecność obojga rodziców. Należy jednak pamiętać, że w odniesieniu do dziecka będącego obywatelem polskim, zastosowanie mają polskie przepisy prawne. Wynika to wprost z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe, który stanowi, że:

„Ustalenie i zaprzeczenie pochodzenia dziecka podlegają prawu ojczystemu dziecka z chwili jego urodzenia”

W prawie polskim istnieją trzy sposoby ustalenia ojcostwa:

1/ domniemanie pochodzenia dziecka od męża matki – dotyczy to dzieci urodzonych w małżeństwie – art. 62 § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego,

2/ ustalenie ojcostwa przez sąd – art. 72 § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego,

3/ uznanie dziecka przez ojca przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego – art. 73 § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego.

W ostatnim przypadku uznanie ojcostwa może nastąpić również przed polskim konsulem lub osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula, jeżeli uznanie dotyczy dziecka, którego oboje rodzice albo jedno z nich są obywatelami polskimi – art. 73 § 4 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego.

Jakie dokumenty są niezbędne do uznania dziecka za granicą?

Przede wszystkim są to dokumenty stwierdzające tożsamość rodziców (dowód osobisty, paszport) oraz odpis zupełny aktu urodzenia dziecka. Niezbędne jest osobiste stawiennictwo rodziców, gdyż oboje muszą złożyć oświadczenie o uznaniu ojcostwa. W przypadku odmowy przyjęcia oświadczeń koniecznych do uznania ojcostwa przez konsula pozostaje jedynie ustalenie ojcostwa przez sąd.

Ojcostwo można uznać w stosunku do dziecka:

1/ poczętego,

2/ urodzonego (do 18 roku życia),

3/ zmarłego przed osiągnięciem pełnoletniości – w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym mężczyzna składający oświadczenie o uznaniu dowiedział się o śmierci dziecka, nie później jednak niż do dnia, w którym dziecko osiągnęłoby pełnoletniość.

A co z nazwiskiem?

Tu rodzice powinny złożyć stosowne oświadczenie co do nazwiska dziecka. Dziecko może nosić nazwisko jednego z rodziców albo nazwisko utworzone przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca dziecka.

SN: administrator nieruchomości może pozwać członka wspólnoty

Categories sąd

Administrator nieruchomości może wystąpić z pozwem przeciwko właścicielowi mieszkania zalegającemu z opłatami, o ile został to tego formalnie upoważniony przez zarząd wspólnoty. Taki wniosek płynie z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt: III CZP 42/13.

W uchwale Sąd Najwyższy odpowiedział na zapytanie prawne Legnickiego sądu: „czy wystąpienie przez wspólnotę mieszkaniową z pozwem przeciwko członkowi tej wspólnoty o zapłatę sumy pieniężnej z tytułu obciążających takiego członka kosztów na rzecz wspólnoty, wynikających z art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity Dz.U. 2000, Nr 80, poz. 903 ze zm.), stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu w rozumieniu art. 22 ust. 2 tej ustawy?”

Zdaniem Sądu Najwyższego wystąpienie do sądu z pozwem przeciwko jednemu z członków wspólnoty o zapłatę zaległych opłat jest czynnością zwykłego zarządu, a więc nie wymaga uchwały pozostałych właścicieli członków wspólnoty.

Zgodnie z art. 13 ustawy o własności lokali „właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra”.

Więcej na: lex.pl

NSA: obowiązek rozdzielenia kilku skarg wniesionych do sądu w jednym piśmie.

Categories sąd

Z art. 57 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., dalej ppsa) wynika obowiązek rozdzielenia skarg wniesionych do sądu administracyjnego w jednym piśmie. Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. akt: II OZ 592/13.

Stan faktyczny:

Mieszkaniec gminy jedną skargą zaskarżył szereg wymienionych w jej treści uchwał Rady Powiatu. Skarga została rozdzielona na 69 odrębnych postępowań, którym nadano sygnatury odrębne sygnatury. Zdaniem skarżącego powyższe zarządzenie rozdzielające skargi na poszczególne uchwały zostało wydane niezasadnie, gdyż ekonomika procesowa nie uzasadnia jego wydania. Nadto jego wydanie ma na celu wyłudzenie nienależnych opłat sądowych, a przez to odstraszenie skarżącego od kontynuowania postępowania z uwagi na znaczne koszty sztucznie wygenerowane przez Sąd.

Postanowienie NSA:

Zgodnie z art. 57 § 3 ppsa „jeżeli w jednym piśmie zaskarżono więcej niż jeden akt lub czynność albo bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przewodniczący zarządza rozdzielenie tych skarg”.

NSA w cytowanym orzeczeniu przypomniał, że „rozdzielenie takie jest obligatoryjne. Oznacza to, że każdorazowo gdy strona zaskarży jednocześnie kilka aktów, lub też uczyni przedmiotem skargi bezczynność w zakresie niewydania większej ilości aktów, ewentualnie też bezczynność kilku organów, to sąd – do którego złożona została skarga – zmuszony jest do rozdzielenia tych skarg, nadania każdej sprawie osobnej sygnatury i orzekania w każdej z tych spraw indywidualnie”.